NP Presley & The Criminal Enterprise Band (US) Roots - Punkrock SR&BC Stekene (04-03-2022) report: Marcel & photo credits: Marc Blues Photography info club: SR&BC Stekene info band: NP Presley © Rootsville 2022

Terug actief, de club in Stekene. Na de passage vorige maand van Boogie Phil, was het nu aan NP Presley om zijn ding te komen doen. Zoals ze zeggen: “ And now for something completely different! “ en dat is een waarheid als een koe in dit geval. De enige Presely welke ik ken is “den Elvis”. NP ofte Nathanael Paul zoals zijn volledig naam klinkt, is wel degelijk familie van... Zijn moeder, een nicht van Elvis, tourde samen met haar neef in de zeventiger jaren.

Groot verschil is dat NP geen Elvis “liekes” brengt en wie dacht dat hij old school rock ’n roll aan de man zou brengen, is er ook aan voor de moeite. Met zijn vorige band “The Ghost Of Jesse Garon” werd zijn muziek bestempeld als “renaissance rock”, wat dat ook moge zijn. Ondertussen is de man de hort op met zijn Criminial Enterprise Band en is zijn muziek een mix geworden van rock ’n roll, roots rock, punk en misschien (als je goed zoekt) een streepje blues, maar daar moet je al goed voor zoeken. Zijn accolieten zijn Leah Connely (vocals), Tex Dynamite (gitaar), Dick Hornito (bas), Brent Carter (gitaar) en last but not least Sherri McGee (drums).

Om een beetje van de man te weten te komen, had ik zijn laatste cd (daterend uit 2021) “Seven & A Half Heads Tall” beluisterd en wat ik hoorde was zwaar tot heavy en vroeg ik mij zelfs af of dit op zijn plaats was in een bluesclub. Enfin , open minded als ik was, gaf ik het een kans en trok richting Stekene om daar nen “echte” Presley aan het werk te zien, toch wel voorzien van een goed en stevig paar oordopjes.

Er was wel wat volk komen afgezakt om diene “Presley” aan het werk te zien. Tijdens de soundcheck werd het ook duidelijk dat de oordopjes van pas zouden komen en na de aankondiging door MC Geert, brak de hel los. Het ging van zwaar tot heel zwaar met hier en daar een overstapje naar wat je alt-country zou kunnen noemen en dat waren in mijn ogen nog de betere nummers. De klank zat niet echt top of lag het aan NP maar hij was bijna onverstaanbaar en dat bracht weinig animo teweeg in het publiek buiten een beleefd applausje aan het eind van elk nummer. ‘Baby Got The Moves’, ‘Sun Of The Morning Star’, ‘Pistol In My Back’ of het zeer heavy ‘In My Head’ zijn enkele nummers die me zijn bij gebleven .

De band ramde er op los en ik had ondertussen gezien dat er al mensen discreet verdwenen waren. Eerlijk? Je kon ze geen ongelijk geven. Wie kwam voor blues, was er aan voor de moeite. De muziek, waarin geen enkel streepje blues zat, deed mij denken aan de punkbands uit de jaren 70 à la Stiff Little Fingers. Het beste kwam op het einde toen NP zijn t-shirt uitdeed en in de beste punktraditie , in ontbloot bovenlijf het concert afwerkte. We zaten niet in Willy’s Place maar in de Londense Marquee tijdens de punkperiode.

Lichtpunt? Tja een goede ritmesectie met een retenstrakke drumster en een goede bassist en bij momenten het slidewerk van Brent Carter. Over dit optrden kunnen we kort zijn. De naam “Presley” dekte alvast de lading niet en hoort volgens mij niet thuis in een bluesclub. Plaatsen genoeg waar deze bende kan optreden voor een publiek die fan is van het genre. Gelukkig komt op 01 april de Steven Troch Band op bezoek daar in Stekene en zijn we alvast gegarandeerd van Belgische blues van uitstekende kwaliteit. Cheers folks !!

Marcel